Het oude mooie kerkje zat vol die kerstnacht. Er was geen stoel meer vrij. Honderden kaarsjes brandden, het orgel werd bespeeld en vanuit de kerststal keek de heilige familie toe hoe mensen kwamen om te horen, te zien, te proeven...

Parmantig zet hij zijn eerste stapjes. 'Goed zo!' wordt er enthousiast geroepen door verschillende mensen in ons inloophuis die ademloos toekijken hoe hij zijn ene voetje voor het andere zet. Wankele eerste stapjes. Het gezichtje straalt als hij de blije ogen van zijn mama ziet. Elke dag zet hij zijn stapjes steviger en wordt de lach stralender.

Vanuit het niets sta je daar, plotseling, verrassend, onverwacht, subtiel.Ik hou mijn adem in. Ik aanschouw. Ik zie een schouwspel van schoonheid, stilte, muziek. Ik zie een verhaal dat zich afspeelt. Het speelt zich af in je hoofd en je laat mij er stukjes van zien. Het schouwspel is een puzzel die door mij als toeschouwer in elkaar gelegd mag worden.

Ik wandel al zo'n vijf jaar mee op haar pad. Een hobbelig parcours dat geen doel lijkt te hebben. Alles wat ze doet wordt bij haar handen afgebroken. Alles wat ze heeft, lijkt ze te verliezen. Haar kinderen zijn bij de respectievelijke vaders en hun familie geplaatst. Veel netwerk heeft ze niet. De mensen die ze haar vrienden noemt, hebben zelf problemen. Ze verdooft soms haar pijn met cocaïne en alcohol.