Het oude mooie kerkje zat vol die kerstnacht. Er was geen stoel meer vrij. Honderden kaarsjes brandden, het orgel werd bespeeld en vanuit de kerststal keek de heilige familie toe hoe mensen kwamen om te horen, te zien, te proeven...
Illustratie © Stijn Van Elst
Vanuit mijn hoekje kon ik mensen zien. Verbaasd zag ik hoeveel mensen er gekomen waren. Verwonderd keek ik naar hun verwachting en afwachting. Wat gaat er vanavond gebeuren, kon ik aflezen op gezichten. Vanuit mijn hoekje kon ik mensen horen. Ik hoorde mensen meezingen met de bekende kerstliederen. Ik hoorde ook mensen stil zijn en de stilte was veelzeggend. De stilte liet de dingen op hun plaats aankomen. In de harten.
Ik zag de mensen luisteren. Luisteren naar de klanken van het orgel, de piano, de stemmen van de zangers en de klarinet. En ik zag, hoorde en voelde de mensen luisteren. Luisteren naar de woorden, naar het Verhaal dat ooit de reden werd dat vandaag dit kerkje vol zat met mensen, die het wilden horen.
Ik zag die jonge vrouw. Na de viering ging ze niet meteen weg, en ook niet direct naar de Glühwein. Ze liep naar het hoekje waar ik zat en kocht een kaarsje dat ze aanstak. Ze prevelde wat woorden en boog in de richting van een beeld van Maria, de moeder met het kind. Ik keek of Maria toekeek en glimlachte, maar er veranderde niets aan het gezicht van het beeld. De vrouw keek naar mij en ik lachte haar toe. Ze lachte terug. De lach veranderde haar gezicht. Wat een mooie vrouw. Wat was dit een mooie avond, fluisterde ze me toe en ze ging weg. Liet mij staan met vragen over haar. Waarom was jij hier en wat heb je gezegd tegen Maria? En wat vanavond heeft jou geraakt?
En dan die oude man met zijn rollator. Hij kwam naast me staan. Alsof we elkaar kenden begon hij te praten. Ik kom alle jaren naar de kerstmis hier , alle jaren. Maar dit, dat maak je maar één keer in je leven mee. Zijn ogen straalden. Hij keek of hij er maar niet genoeg van kon krijgen. En toen de vraag: wie zijn jullie eigenlijk? Een groep vrienden of zo, of van een andere parochie? Ik dacht even na over de vraag. Op beide mogelijke antwoorden zou ik ja kunnen zeggen. De mensen die meewerkten in het programma zijn eigenlijk een groep vrienden. En we zijn ook met zijn allen van een soort 'andere parochie'. Maar het leek me niet het antwoord dat ik moest geven. We zijn christenen die vanavond hier in deze kerk kerstavond met de mensen hier wilden vieren. 'Fantastisch!' zei hij. Samen God vieren, want God is voor ons allemaal dezelfde. 'Amen' heb ik gezegd. Toen hij er achter kwam dat we van een Protestantse 'parochie' bleken te zijn, leek hij blij, want de Protestanten die hadden het tenminste begrepen. Wat we hadden begrepen, begreep ik niet, maar het was een compliment.
Nog meer mensen, nog meer indrukken. Ik zag mensen uit onze 'parochie' in gesprek gaan met de lokale mensen aanwezig in deze kerk. De domineesvrouw sprak met de psycholoog, de jonge studente met de oudere man van 70. Het jonge zangertje deelde peperkoeken hartjes uit en stal zo voor de tweede keer de harten van iedereen. En de jongens ontbrandden kaarsen, maakten Glühwein, sleepten met de piano, reden heen en weer voor een vergeten verlengkabel, deelden bijbels uit. En ondertussen sliep het zevenjarige engeltje op de stoelen in de kerk alsof ze in haar bedje lag, vertrouwd tussen de geluiden van kerstmuziek en geroezemoes.
En dan de evangelist.
Nog steeds de evangelist die ooit op de pleintjes van de groot Antwerpen maar één ding wilde en dat was mensen bereiken met het eenvoudige maar meest belangrijke evangelie, dat Jezus Gods Zoon mens werd om ons mensen te redden voor eeuwig.
Deze kerstnacht in de kerk die qua architectuur en uitstraling zijn hart had gestolen. Niet in de grote stad, waar jarenlang zijn hart en werkterrein lag maar in de dorpen waar hij woont en zich integreert met de wens om iedereen die op zijn pad komt, nog steeds te vertellen wat het goede nieuws is. Omringd door zijn team, zijn vrienden, zijn 'parochie', die mee zijn in dit verhaal en snappen dat dit op kerstavond het mooiste is wat je kunt doen.
De jonge vrouw, de oude man met de rollator, de psycholoog, de organist, de evangelist, de mensen, de schrijfster, allemaal waren ze samen omdat het nieuws dat de redder gekomen is er voor hen toe doet. Maria met het kind, de heilige familie in de stal... zij waren daar niet echt. Maar de Redder om wie de hele avond ging, die was er wel. En Hij keek toe en ging naar binnen, Hij zong mee, Hij luisterde mee en Hij ging mee en bleef bij de mensen toen ze weer weggingen en de klanken, de kaarsen, de woorden, de wijn deel werden van een mooie warme herinnering.
Kerstavond in Millegem 2018
Reactie plaatsen
Reacties