'Ik weet wat ik aan je heb!' zei ze tegen me. Ik staarde naar het water bij het MAS*, waar we samen zaten te praten. Het water was rimpelloos glad en ik zag de museumtoren weerspiegeld in het wateroppervlak. Alsof het een foto was zo helder kon ik de contouren van de toren zien.
'Wat heb je dan aan me?' ,vroeg ik. Het zijn soms van die vage opmerkingen die van alles en niets kunnen betekenen. Ze lachte, zag door mijn niet-begrijpen een zekere onzekerheid en zei: 'Je houdt me een spiegel voor. Een spiegel liegt niet. Een spiegel is eerlijk en transparant. '
Weer keek ik naar het beeld van het museum in het water. De wind had kleine golfjes veroorzaakt en de strakke weerspiegeling was weg. Het MAS had nu geen rechte muren meer en het dak was krom. Nog steeds was het herkenbaar, maar minder betrouwbaar.
'We houden elkaar altijd een spiegel voor', reageerde ik. 'Door eerlijk en transparant te zijn in het luisteren maar ook in het delen van de dingen. Maar soms gaat er wel eens wat wind langs en zijn er hier en daar wat rimpelingen in de spiegel.'
'Ook dat is herkenbaar!' antwoordde ze. ' Jezelf laten zien als alles goed gaat is niet zo moeilijk. Doen alsof alles goed gaat, je sterk bent en ok, dat is ook nog wel te doen. Maar als die wind komt en je wankelt en dan nog laten zien hoe ook dat bij je hoort, dat is sterk, dat is eerlijk, dat is transparant. Daar heb ik wat aan.'
Ik keek naar haar gezicht. Een open gezicht. Kwetsbaar in het leven, maar open. Vaker dan ik haar, hield zij mij een spiegel voor. Durven, proberen, al hield het in dat je heel hard kon vallen. De spiegel die ik nodig had. Als zij durfde om zomaar een stap te zetten tegen alle verwachtingen in, waarom ik dan niet?
Zij durfde zich elke keer weer kwetsbaar op te stellen. Ze durfde te zeggen: 'Het gaat niet goed me mij, Margreet.' De spiegel die ze mij voorhield was er vaak een van een sterk gebouw dat in het rimpelige water niet zo stevig leek. Maar keer op keer was die tijdelijke rimpeling nodig om daarna weer steviger en sterker dan ervoor in haar schoenen te staan.
Ze keek bij mij in de spiegel, maar ik zag veel vaker mezelf in haar spiegel. Durf ik kwetsbaar en transparant te zijn? Durf ik echt te zijn ook als het iets minder goed gaat?
Ik zit graag bij het water. De Schelde en het MAS vertellen het verhaal van vrijheid. Je kunt opgesloten raken in een stad, opgesloten raken in jezelf, vastzitten in je burgerlijke leventje of vechten tegen een situatie van onrecht en gevangen-zijn.
Er is altijd een weg daar uit. Zoals een rivier je kan meenemen met de stroom naar 'ergens' anders. Zoals de hemel opentrekt boven een rivier, zelfs als het stormt. De Schelde houdt mij een spiegel voor. Een spiegel waarin ik mijn dromen weerspiegeld zie. Dromen die niet altijd uitgekomen zijn, idealen die niet haalbaar bleken te zijn, inzet die niet of niet voldoende gezien leek. Maar de Schelde laat mij ook verder zien. Achter de spiegel stroomt het water verder. Stroomt het leven verder. Is er weer een open, transparante hemel.
'Ik weet wat ik aan je heb', zei ze. Ik weet het zelfs soms niet, maar wel dat er die weg is, die rivier, die vrede dat het allemaal goed komt.
*MAS : Museum aan de Stroom in Antwerpen
Reactie plaatsen
Reacties
Heel mooi! Om over na te denken en te mediteren. Bedankt!
Mooi geschreven Margreet