Gedachten tuimelen over elkaar als ik het advies hoor dat me gegeven wordt. Geen hoop geven aan iemand die ik als hulpverlener begeleid, voelt voor mij hetzelfde als geen boterham geven aan je kind dat honger heeft.

'Madame!' Ik ben nogal gehaast, als ik de straat oversteek om snel nog even brood te gaan halen en ik midden op de weg word tegen gehouden door een vrouw. Ik schat haar ouder in dan ze later blijkt te zijn. Misschien heeft het verhaal van haar leven er veel mee te maken. Ze duwt een bordje onder mijn neus waarop staat dat ze geen eten heeft, haar dochter ziek is en haar man gesneuveld is in een oorlog ergens.

Ik loop al twee jaar met haar mee. De extra mijl. Een mijl die lange tijd heel moeizaam ging. Hoewel de omstandigheden en haar hele houding aantoonden dat ze mensen nodig had, liefde, steun, een arm om haar heen, toch stond ze  daar heel afwijzend tegenover.

©Lishe Groeneveld