Vanuit het niets sta je daar, plotseling, verrassend, onverwacht, subtiel.
Ik hou mijn adem in. Ik aanschouw. Ik zie een schouwspel van schoonheid, stilte, muziek. Ik zie een verhaal dat zich afspeelt. Het speelt zich af in je hoofd en je laat mij er stukjes van zien. Het schouwspel is een puzzel die door mij als toeschouwer in elkaar gelegd mag worden.
Je straalt kracht uit. Als een gekroonde koning, die weet tot waar de grenzen van zijn koninkrijk zich uitstrekken, staat jouw gewei op je hoofd dat rijzig uitkijkt over jouw gebied.
Jouw blik laat zien dat jij de situatie overziet. Jij weet dat jij nu - veilig - kunt blijven staan, zelfs binnen mijn gezichtsveld. En je blijft staan. Je laat mij het schouwspel bekijken. Je hebt controle.
De omgeving is stil. En in de stilte hoor jij alles. Je hoort het minste geritsel van een blad. Je ziet het eekhoorntje dat wegschiet in een boom, je hoort de stilte. Je hoort het ruisen van de wind en jij weet wanneer geluid veilig is of gevaar betekent.
De stilte om je heen klinkt als muziek. Als een symfonie waarin alle stemmen perfect op elkaar zijn afgestemd, elk akkoord op de juiste plaats, het akkoordenschema licht onvoorspelbaar maar verrassend helemaal juist.
Een melancholische symfonie waarin mineur maar zelden oplost in majeur, omdat ergens in de muziek nog een akkoord speelt dat niet opgelost raakt en de mineur de toon blijft voeren. De mineur die lijkt te zeggen: 'het moet eerst helemaal perfect zijn voor ik het akkoord oplos naar majeur.' De mineur die denkt: 'ik zie het plaatje nog niet helemaal, ik hou dit akkoord nog even vast.’ De mineur die de spanning vasthoudt en de controle houdt over de timing.
In het licht van de maan lijkt het of jij zelf licht geeft, door je gewei heen komen de stralen van de maan die tegen de verder donkere hemel het geheel van de muziek dirigeert.
Ik zie jou staan. Ik hou mijn adem in.
Ik ben je er stil van dat ik jou mag zien, want ik weetd at jouw uitstraling van kracht en controleg epaard gaat met angst om veilig te kunnen blijven.
Ik weet het:
Een verkeerde stap en zelfs een heel stille ademtocht van mijk unnen er voor zorgen dat jij weg schiet, net zo plotseling als jij er was, naar de veiligheid die jij kent en vasthoudt, onderweg, op zoek naar water en rust, naar God, en ik weet dat dan ik achterblijf met net niet alle puzzelstukjes van het schouwspel dat ik zag, hoorde en proefde.
Het schouwspel dat mij ontroerde, verbaasde en subtiel en intensief tegelijk mij in bezit nam om nooit meer te willen vergeten.
Reactie plaatsen
Reacties