Ik wandel al zo'n vijf jaar mee op haar pad. Een hobbelig parcours dat geen doel lijkt te hebben. Alles wat ze doet wordt bij haar handen afgebroken. Alles wat ze heeft, lijkt ze te verliezen. Haar kinderen zijn bij de respectievelijke vaders en hun familie geplaatst. Veel netwerk heeft ze niet. De mensen die ze haar vrienden noemt, hebben zelf problemen. Ze verdooft soms haar pijn met cocaïne en alcohol.
Toch is er een andere tijd geweest. Het 'voor-corona' tijdperk. Ook toen had ze haar moeilijkheden en problemen en geen doorsnee-leven. Ze had een verleden waarin ze door een pooier in de prostitutie werd geduwd. Ze had weinig eigen keuzes in het leven en uiteindelijk werd haar oudste kind toegewezen aan de vader. Maar een ding had ze wel: veerkracht. De kracht om positief te blijven en zich elke keer weer recht te staan, hoe vaak ze ook werd neergeslagen.
Ze had daarvoor wel steun nodig. Bij bijna elke stap die ze moest zetten, belde ze me even of kwam ze binnen in ons inloophuis. Even praten. Een beetje moed halen. Ik ging met haar mee op haar vraag. De drempel van een advocatenkantoor vond ze te hoog, de drempel van het politiebureau nog hoger. Haar laten zien dat je over die drempels kunt stappen omdat je een evenwaardig mens bent als de politieman achter de balie, was een van de dingen die ik haar moest voordoen. Ze kunnen een ander oordeel hebben over een situatie, maar als mens ben je evenveel als degene die tegenover je staat.
Het was wankel. Zonder de support en bemoediging, het 'de weg wijzen' ging het maar erg moeilijk. Maar met de komst van haar jongste kindje had ze weer blijdschap in haar leven. Tot er een andere spelbreker kwam. Corona.
Corona zorgde voor nog minder netwerk en nog meer eenzaamheid. Ze was een van mijn cliënten voor wie ik in de beginperiode van corona, de eerste lockdown, veel meer werk kreeg. Videogesprekken waarin ik eindeloos moest uitleggen waar iedereen opeens gebleven was, want de wereld in corona was een lege wereld. Uiteindelijk kwam het zo ver dat ze moest worden opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis, omdat ze zo in de war was geraakt en de situatie voor haarzelf en haar kindje onveilig werd. Het kindje kwam in een pleeggezin.
Als ik me inleef in haar hoofd, dan zie ik hoe het lijkt dat dit alles haar is overkomen. Ze voelt zich gestraft omdat ze haar hele leven doorbracht in situaties als uitbuiting, ontsnappen, trauma's oplopen, vechten, overleven. Gestraft omdat ze uiteindelijk enkel kon overleven met de hulp van een groep hulpverleners waarvan de ene empathischer was dan de andere. Gestraft, omdat verdoving voor haar pijn vond in drugs-of alcoholgebruik en ze de ziekenhuisopname die haar beter moest maken, die niet begreep. Om dan uiteindelijk nog eenzamer achter te blijven nu ook haar tweede kindje niet meer onder haar hoede mag verblijven.
Het raakt me om deze levensvechter en overlever bijna elke week als een eenzaam hoopje mens op mijn kantoor te zien binnenstrompelen. Vaak weet ik niet dat ze komt. Afspraken maken lukt al lang niet meer. Ze komt en gaat als het in haar hoofd opkomt en ik ben bereid even te schuiven met mijn tijd. Wat me vroeger het meest over haar verbaasde was haar veerkracht. Nu is het dat wat me het meest raakt: Haar veerkracht is gebroken. Ik ben blij te zien dat ze er nog is, maar ik hoop dat ze langzaamaan weer de vrouw wordt die niet door het leven gebroken kan worden. Dat er weer hoop en licht komt en ze weer opveert.
Reactie via Linked in waar dit verhaal in 2022 geplaatst werd:
Een zeer pakkende en ontroerende beschrijving Margreet, ik word er oprecht stil van.Enerzijds is er de gebroken veerkracht en het kleine hoopje mens. Anderzijds jouw intense, onbevooroordeelde en steeds aanwezige steun, zowel fysiek, mentaal als sociaal. Een integraal vangnet zonder gaatjes, een veilige rots in de branding die niet erodeert door het blijvend inbeuken van de vele vloedgolven.
Hoe ontzettend waardevol en noodzakelijk kan sociale hulpverlening zijn ... en hoe onschatbaar en waardevol de inzet van sociaal werkers? Bedankt om dit te delen 🙏, en vooral bedankt voor het geleverde werk ❤!
N. V. (Prof.Dr. at University of Antwerp) #socialwork #armoede
Reactie plaatsen
Reacties