Ik kijk naar haar. Haar witte haar valt plat over haar voorhoofd. Haar handen vol rimpels. Ze ligt, maar ze ligt niet comfortabel. Ze vindt haar draai niet. Ze zucht, maar klaagt niet. Ik heb haar nooit horen klagen. Ze stond recht bij weer en wind. Haar donkere haar en gebruinde huid en haar lieve zachte blik staan in mijn herinnering gegrift. Mijn oma, de stille maar krachtige vrouw die niet zomaar zou omvallen. Dat wist ik altijd zeker.
Haar donkere zachte ogen kijken naar me. Ze kijkt door me heen. Gaat het goed met je? vraagt ze. Ik weet dat haar vraag geen vraag is om over koetjes en kalfjes te praten. Gesprekken met haar gaan altijd dieper. Haar vragen gaan altijd direct van hart tot hart. Ze weet, ze voelt, ze begrijpt en ze bidt.
Ze weet… in haar eigen leven gebeurden ook verdrietige dingen, waardoor ze weet wat het leven brengt. Leven kan mooi zijn maar kan ook zoveel pijn doen.
Ze voelt… omdat ze een persoon is die het leven neemt zoals het is, met alle uitdagingen die erbij komen. Je kunt een situatie niet altijd kiezen, maar je kunt er wel in gaan staan op jouw manier. Ik heb haar dat zien doen en ik was onder de indruk. Ze was stil, lief, zacht maar zo sterk. Door zichzelf te spiegelen, leerde ze mij naar mijzelf te kijken.
Ze begrijpt... Door de jaren heen spraken we elkaar. Eerst kwam ze vaak bij ons, later ging ik naar haar. Ze zag het als ik bij aankomst even moest bekomen van de ingewikkelde ring rond Rotterdam en lachte als ik vertelde dat ik daar voor de zoveelste keer verdwaald was. Ja... relativeerde ze me dan...je bent er, dat was het doel. Zo ben je in het leven altijd onderweg, soms met een omweg, maar wel om je doel te bereiken.
Het contact met haar was als met die ene persoon die je zonder veel te zeggen altijd begreep. Alsof ze zelf in je situatie stond. Het gevoel dat iemand echt begrijpt wat jij voelt. Empathie.
Zij begreep meer dan ik haar vertelde. Soms is iets te moeilijk om te vertellen, soms wil je de ander gewoon beschermen. Maar zij begreep, zij voelde en zij oordeelde niet.
Ze begreep dat ik er doorheen moest. Zelf.. Dat zij dat niet kon overnemen. Ze wist dat elke situatie uniek was. Dat er geen methode bestond die kon zeggen wat je moest doen.
Soms vertelde ze iets over zichzelf… en dan begreep ik haar.
Ze bidt… Ik bid voor jou. zei ze wel eens. Dat is het beste wat ik voor jou kan doen. Als ik haar zei dat ik ook voor haar bid, zei ze: Wat is het toch geweldig dat we samen kunnen praten maar nog geweldiger dat we over elkaar met God kunnen spreken.
Ze is twee generaties ouder dan ik.. En toch begrijpen we elkaar. De verbinding gaat van hart tot hart.
Ze gaat langzaam en eigenlijk opeens erg snel achteruit. Na bijna 92 jaar heel sterk te zijn geweest, ondanks lichamelijke en andere moeilijke dingen in haar leven. Altijd had ze sterk geleken. Niet uit zichzelf, maar sterk omdat ze op de Rots stond. Vastgehouden werd.
Het doet me pijn haar te zien liggen. Ze kan heel vaak haar bed niet uit. Het is moeilijk om te leven, zegt ze. Weet je, ik vraag niet graag hulp. Ik wil niet tot last zijn, maar ik heb bij alles hulp nodig…. Wat begrijp ik haar. Het liefst zou ze niet opvallen en gewoon rustig stilletjes verder leven.
Ik weet het oma, ik voel je pijn, ik begrijp het... ik kan alleen maar voor u bidden.
Ik zie haar zacht donkere ogen en weet dat wij elkaar begrijpen. Wat hou ik van haar. Wat hou ik van haar zachte begrijpende blik en wat wilde ik dat ik haar voor altijd hier kon houden.
Langzaam zie ik het licht uitgaan in de donkere ogen. Het zal niet lang meer duren, denk ik...de levensweg van deze bijzondere vrouw op aarde is bijna ten einde. 92 jaar is niet niks. Haar lichaam is op. De handen die gezorgd hebben en liefgehad zijn verrimpeld en trillen bij het minste dat ze moet optillen. De oren die altijd luisterden zijn moe. De ogen die zonder spreken konden bemoedigen, liefde uitstraalden en zoveel meer zagen dan anderen, gaan langzaam sluiten. Het lieve gezicht is moe. Doodmoe...
Ik bid oma… de hele dag.
Ze lacht. Dat is fijn, zegt ze.
En ik bid echt. Ik weet niet wat. Het is egoïstisch om te bidden dat ze nog wat langer bij me mag blijven. Maar bidden of God haar thuis haalt, vind ik moeilijk.
Uw wil geschiede, bid ik dan maar. God weet wat het beste is. Ze heeft het leven kunnen leven door zich te voegen naar Gods wil. Ze zal daardoor ook kunnen sterven. Sterven kan genadig zijn, zeker omdat zij weet dat Het leven dan pas echt zal beginnen.
Lieve oma… de rots in een stormachtige zee... mocht ik maar een klein beetje op u lijken, dan zou ik trots mogen zijn op mezelf. Er kon geen beter voorbeeld voor me zijn dan mijn eigen oma.
Dit verhaal schreef ik op 14 juli 2018, naar aanleiding van mijn laatste ontmoeting met oma. Op 1 augustus is ze ingeslapen. Geliefd als moeder en oma en oma-oma mocht ze als geliefde dochter Thuiskomen.
Dit verhaal heb ik gereviseerd en herpost op 8 februari 2025. Iets meer dan een week geleden werd ik zelf oma van een lief mooi kleindochtertje en kwamen de herinneringen aan mijn eigen oma's naar boven. .
Reactie plaatsen
Reacties
Wat een prachtig verhaal. Wat een bijzondere oma. Het doet verlangen om zelf zo'n oma te zijn... Ik bid alvast. De hele dag.