Walk for Freedom

Ja, ik ga ook mee met de ‘Walk for Free­dom’. Al een paar weken speelt de gedach­te in mijn hoofd. De ene keer ben ik hele­maal van plan mee te doen, dan weer is er de hope­lo­ze drem­pel omdat iets in mij niet mee wil doen aan het mezelf in de pic­tu­re zet­ten om een sta­te­ment te maken. Mis­schien blijf ik beter wat op de ach­ter­grond. Mis­schien is dit iets wat een ander veel beter doet. Dat laat­ste vond ik een goed argu­ment, tot ik er in de loop van de tijd ach­ter kwam dat het voor­al een goed excuus was.

Als mede­wer­ker bij Cherut (= vrijheid/freedom) sta ik juist voor vrij­heid van elk mens. Een van de zaken die ik o.a. met deze blog wil berei­ken is dat de samen­le­ving en kerk zich bewust wordt van het onrecht dat nog steeds wereld­wijd en in onze rij­ke wes­ter­se ste­den plaats­vindt, waar­door men­sen niet vrij zijn.  Waar­om zou ik dan niet mee­wan­de­len? Het is niet moei­lijk. Je hoeft niet te kun­nen hard­lo­pen, zin­gen of een ande­re kunst­vorm te beoe­fe­nen. Je zet je ene voet voor de ande­re en wan­delt in stil­te ach­ter iemand anders aan.

Het wordt een stil­le optocht. Met een kne­vel om ons gezicht waar­op de naam van een van de drie boeg­beel­den (Amy, Eve en Ivan) van de wereld­wij­de ‘walk for free­dom’, een t‑shirt en demon­stra­tie­bor­den, lopen we in een lan­ge rij door Ant­wer­pen op een zon­ni­ge zater­dag­mid­dag. Zo’n mid­dag waar­op elke ech­te sin­joor de stad intrekt voor een laat­ste ter­ras­je dit jaar voor de herfst uit­breekt, Neder­lan­ders komen shop­pen en ver­der ieder­een om wat voor reden dan ook de stad in trekt. Ze zul­len het gezien heb­ben. Een vijf­tig­tal men­sen met zwar­te t‑shirts en gele kne­vels in een lan­ge rij. En ze zijn stil.

Een stil­le optocht. Wat zal ik doen met mijn gedach­ten, denk ik, ter­wijl ik gezich­ten obser­veer en soms bewust het bord dat ik in mijn han­den draag in hun rich­ting draai. Soms vang ik een blik van iemand en merk dat ze door naar mijn gezicht te kij­ken, van­zelf ook naar het bord kij­ken. Ik krijg het idee om bewust oog­con­tact te maken met som­mi­ge men­sen en ervoor te zor­gen dat ze de bood­schap gezien heb­ben.

Soms krijg ik een blik terug van begrip. Een oude­re man die zijn duim opsteekt. Een paar keer hoor ik iemand een opmer­king maken. Een moe­der die haar kin­de­ren uit­legt dat er nog steeds men­sen zijn die moe­ten wer­ken, en er niets voor krij­gen. En zelfs kind­jes in arme lan­den. Een vader die een stil­le optocht een voor­beeld voor zijn kin­de­ren vindt, die in zijn per­cep­tie te veel lawaai maken. En een oude dame die het alle­maal maar zever vindt. Die ene vrouw die me aan­spreekt en vraagt waar het over gaat, rea­geert op mijn ant­woord door haar schou­ders op te halen.

Ik merk dat mijn gedach­ten gaan in de rich­ting van de ver­ha­len die ik zelf ken. Annie, nog niet zo lang gele­den voor het eerst op gesprek. Werkt al 30 jaar in de pros­ti­tu­tie en wil er nu uit. Ik focus me op haar ver­haal, en bid voor haar. Ik weet dat ze nu aan het werk is in het raam en zo zijn er zo veel. Niet alleen in Ant­wer­pen, maar in de hele wereld. Vrou­wen, man­nen, kin­de­ren, jon­gens, meis­jes. In de pros­ti­tu­tie of in ande­re vor­men van sla­ver­nij.

Ter­wijl ik blik­ken vang, komt de vraag op, Wie leest dit? Zou er iemand tus­sen­lo­pen, die zelf pooi­er is, of men­sen­han­de­laar? Zou er iemand bij zijn, die thuis zorgt dat zijn vrouw en kin­de­ren gehin­derd wor­den om in vrij­heid te leven? Zou er iemand bij zijn die iets kan ver­an­de­ren aan een situ­a­tie, maar moet hij of zij die laat­ste duw krij­gen om hier­van over­tuigd te wor­den?

Wat is het goed om stil te zijn en zo een sta­te­ment te maken.

In mij komt een gedach­te: ‘Ik wil niet stil zijn, ik wil pra­ten… over Annie. Ik wil zeg­gen tegen die vrouw die alles maar zever vindt, of tegen die gezich­ten die het maar bela­che­lijk vin­den dat er in onze stad een wijk is waar men­sen uit­ge­buit wor­den. En som­mi­gen zelfs al 30 jaar.’ Maar, wat is het goed om stil te zijn en zo een sta­te­ment te maken.

Ik wan­del niet alleen. We zijn met een groep van zo’n vijf­tig men­sen in Ant­wer­pen. Maar liefst vier men­sen uit ons Cherut-team zijn erbij. Onder­tus­sen wan­delt onze voor­ma­li­ge cherut-sta­gi­ai­re mee in Stuttg­art en zijn er veel zoals zij en wij in de Euro­pe­se ste­den bezig aan een sta­te­ment tegen onrecht. Austra­lie en Nieuw Zee­land gin­gen ons voor, de VS en Zuid-Ame­ri­ka vol­gen nog. Alle­maal samen de walk for free­dom, omdat elk slacht­of­fer van men­sen­han­del belang­rijk is.

En dan weet ik dat ik de juis­te keu­ze maak­te. Ik doe de walk for free­dom. Twee uur een kne­vel om mijn gezicht, die ove­ri­gens niet bleef zit­ten, was lang genoeg onvrij­heid voor mij. Maar voor men­sen als Amy,  Eve en Ivan, of voor al die Annies die wij bij Cherut zien; daar­voor wan­del­de ik mee.

’s Avonds hoor­de ik van een vrouw die zich naakt in een plas­tic doos op een open­ba­re plaats in Duits­land had neer­ge­legd. Als sta­te­ment tegen de mis­stan­den in de vlees­in­du­strie. Ze kwam op voor de die­ren­rech­ten (ook niet onbe­lang­rijk). Als sta­te­ment kon dat behoor­lijk tel­len. Dan viel die wan­de­ling met zijn vijf­ti­gen met een gele kne­vel en bor­den als sta­te­ment door Ant­wer­pen nog wel mee. Als iemand me zou vra­gen om om mee te strij­den voor de die­ren­rech­ten, zou ik nog wel een keer extra naden­ken, gezien de manier waar­op 🙂 En ik denk niet dat ik over­stag zou gaan.