
Walk for Freedom
Ja, ik ga ook mee met de ‘Walk for Freedom’. Al een paar weken speelt de gedachte in mijn hoofd. De ene keer ben ik helemaal van plan mee te doen, dan weer is er de hopeloze drempel omdat iets in mij niet mee wil doen aan het mezelf in de picture zetten om een statement te maken. Misschien blijf ik beter wat op de achtergrond. Misschien is dit iets wat een ander veel beter doet. Dat laatste vond ik een goed argument, tot ik er in de loop van de tijd achter kwam dat het vooral een goed excuus was.
Als medewerker bij Cherut (= vrijheid/freedom) sta ik juist voor vrijheid van elk mens. Een van de zaken die ik o.a. met deze blog wil bereiken is dat de samenleving en kerk zich bewust wordt van het onrecht dat nog steeds wereldwijd en in onze rijke westerse steden plaatsvindt, waardoor mensen niet vrij zijn. Waarom zou ik dan niet meewandelen? Het is niet moeilijk. Je hoeft niet te kunnen hardlopen, zingen of een andere kunstvorm te beoefenen. Je zet je ene voet voor de andere en wandelt in stilte achter iemand anders aan.
Het wordt een stille optocht. Met een knevel om ons gezicht waarop de naam van een van de drie boegbeelden (Amy, Eve en Ivan) van de wereldwijde ‘walk for freedom’, een t‑shirt en demonstratieborden, lopen we in een lange rij door Antwerpen op een zonnige zaterdagmiddag. Zo’n middag waarop elke echte sinjoor de stad intrekt voor een laatste terrasje dit jaar voor de herfst uitbreekt, Nederlanders komen shoppen en verder iedereen om wat voor reden dan ook de stad in trekt. Ze zullen het gezien hebben. Een vijftigtal mensen met zwarte t‑shirts en gele knevels in een lange rij. En ze zijn stil.
Een stille optocht. Wat zal ik doen met mijn gedachten, denk ik, terwijl ik gezichten observeer en soms bewust het bord dat ik in mijn handen draag in hun richting draai. Soms vang ik een blik van iemand en merk dat ze door naar mijn gezicht te kijken, vanzelf ook naar het bord kijken. Ik krijg het idee om bewust oogcontact te maken met sommige mensen en ervoor te zorgen dat ze de boodschap gezien hebben.
Soms krijg ik een blik terug van begrip. Een oudere man die zijn duim opsteekt. Een paar keer hoor ik iemand een opmerking maken. Een moeder die haar kinderen uitlegt dat er nog steeds mensen zijn die moeten werken, en er niets voor krijgen. En zelfs kindjes in arme landen. Een vader die een stille optocht een voorbeeld voor zijn kinderen vindt, die in zijn perceptie te veel lawaai maken. En een oude dame die het allemaal maar zever vindt. Die ene vrouw die me aanspreekt en vraagt waar het over gaat, reageert op mijn antwoord door haar schouders op te halen.
Ik merk dat mijn gedachten gaan in de richting van de verhalen die ik zelf ken. Annie, nog niet zo lang geleden voor het eerst op gesprek. Werkt al 30 jaar in de prostitutie en wil er nu uit. Ik focus me op haar verhaal, en bid voor haar. Ik weet dat ze nu aan het werk is in het raam en zo zijn er zo veel. Niet alleen in Antwerpen, maar in de hele wereld. Vrouwen, mannen, kinderen, jongens, meisjes. In de prostitutie of in andere vormen van slavernij.
Terwijl ik blikken vang, komt de vraag op, Wie leest dit? Zou er iemand tussenlopen, die zelf pooier is, of mensenhandelaar? Zou er iemand bij zijn, die thuis zorgt dat zijn vrouw en kinderen gehinderd worden om in vrijheid te leven? Zou er iemand bij zijn die iets kan veranderen aan een situatie, maar moet hij of zij die laatste duw krijgen om hiervan overtuigd te worden?
Wat is het goed om stil te zijn en zo een statement te maken.
In mij komt een gedachte: ‘Ik wil niet stil zijn, ik wil praten… over Annie. Ik wil zeggen tegen die vrouw die alles maar zever vindt, of tegen die gezichten die het maar belachelijk vinden dat er in onze stad een wijk is waar mensen uitgebuit worden. En sommigen zelfs al 30 jaar.’ Maar, wat is het goed om stil te zijn en zo een statement te maken.
Ik wandel niet alleen. We zijn met een groep van zo’n vijftig mensen in Antwerpen. Maar liefst vier mensen uit ons Cherut-team zijn erbij. Ondertussen wandelt onze voormalige cherut-stagiaire mee in Stuttgart en zijn er veel zoals zij en wij in de Europese steden bezig aan een statement tegen onrecht. Australie en Nieuw Zeeland gingen ons voor, de VS en Zuid-Amerika volgen nog. Allemaal samen de walk for freedom, omdat elk slachtoffer van mensenhandel belangrijk is.
En dan weet ik dat ik de juiste keuze maakte. Ik doe de walk for freedom. Twee uur een knevel om mijn gezicht, die overigens niet bleef zitten, was lang genoeg onvrijheid voor mij. Maar voor mensen als Amy, Eve en Ivan, of voor al die Annies die wij bij Cherut zien; daarvoor wandelde ik mee.
’s Avonds hoorde ik van een vrouw die zich naakt in een plastic doos op een openbare plaats in Duitsland had neergelegd. Als statement tegen de misstanden in de vleesindustrie. Ze kwam op voor de dierenrechten (ook niet onbelangrijk). Als statement kon dat behoorlijk tellen. Dan viel die wandeling met zijn vijftigen met een gele knevel en borden als statement door Antwerpen nog wel mee. Als iemand me zou vragen om om mee te strijden voor de dierenrechten, zou ik nog wel een keer extra nadenken, gezien de manier waarop 🙂 En ik denk niet dat ik overstag zou gaan.