Terug

‘Ik heb niet zo’n goed nieuws voor je’, zeg ik haar via de ver­taal­ster. Haar aan­vraag om in Bel­gie te mogen ver­blij­ven is voor de twee­de keer afge­we­zen en ze zal het land moe­ten ver­la­ten. Ze heeft geen rech­ten hier, mag niet wer­ken en haar leven zal over­le­ven zijn. Ze had het niet ver­wacht. Ze had gedacht dat haar zaak in beroep met aller­lei bewij­zen over slacht­of­fer zijn van men­sen­han­del en van een mis­han­de­len­de part­ner genoeg zou zijn om haar als kwets­baar per­soon het recht te geven in Bel­gie te blij­ven, maar de rech­ter acht­te de bewij­zen niet zwaar genoeg.

‘Wat kan ik nu nog doen?’

‘Ik denk dat de bes­te optie is om op een goe­de manier terug te gaan’, zeg ik aar­ze­lend.

‘Terug, naar Zuid Ame­ri­ka?’ Ze kijkt me aan als­of ik haar net gevraagd heb om een bord insec­ten leeg te eten.

Voor­zich­tig zeg ik haar: ‘Ja, dat bedoel ik’. Ik geef haar de tijd om het nieuws te laten bezin­ken. Ik zie tra­nen in haar ogen, en ga naast haar zit­ten. Ik begrijp zo hele­maal dat dit niet is wat ze wil. Als ze dit had gewild, was ze al veel eer­der terug gegaan. Samen zet­ten we op een rij wat de voor­de­len van terug­ke­ren zijn. En ook de nade­len. In haar opi­nie zijn er geen voor­de­len behal­ve het weer­zien van haar kin­de­ren.

‘Weet je wat terug­gaan bete­kent?’ vraagt ze zacht.

‘Wat bete­kent het?’ vraag ik haar.

‘Dat ik alleen kan over­le­ven door in de pros­ti­tu­tie te wer­ken’. Nu geeft ze mij tijd om dit te laten bezin­ken. Het dringt tot me door dat ze dit als eni­ge optie ziet om te over­le­ven. Zich­zelf pros­ti­tu­e­ren. Maar ik weet dat dit niet zo hoeft te gaan. En zeg haar dat ook. Ik ver­tel haar over terugkeerprogramma’s van­uit Euro­pa, over orga­ni­sa­ties die hel­pen om een goe­de baan te krij­gen bij een loka­le NGO, over de ker­ken die we zul­len aan­spre­ken, over…

Ze kijkt me aan als­of ze geen woord van mijn betoog gehoord heeft.

‘Ik ga terug naar Jan.’ Ik weet met­een wie Jan is. Jan is de Bel­gi­sche man, die haar over­haal­de met hem te trou­wen en naar Bel­gie te komen. Jan is de char­man­te man, die in haar land de toe­rist uithing en haar een leven als een prin­ses beloof­de. Jan is de man die hele­maal ver­an­der­de toen ze een­maal in Bel­gie was. Jan is de man die haar mis­bruik­te en iso­leer­de van de bui­ten­we­reld. Jan is de man van wie ze weg­liep. En nu is Jan de eni­ge van wie ze denkt dat hij haar kan hel­pen.

Tal­lo­ze maan­den van gesprek­ken over haar leven en ook over het stuk­je leven met Jan ten spijt, kun­nen nu niet voor­ko­men dat ze Jan als haar red­der ziet. Ik zie al aan­ko­men wat er gaat gebeu­ren. Jan zal zich hele­maal top voe­len in zijn red­ders­rol en zijn rol met char­me spe­len. Tot de dag dat ze weer hele­maal afhan­ke­lijk van hem is. Ze weet het. En hij weet het zeker.

‘Laten we alle opties open hou­den’, stel ik voor. ‘Ik ga aan de slag om hele­maal uit te zoe­ken waar jij recht op hebt als je terug gaat naar je land en fami­lie. En ik weet dat je niet terug­gaat naar de pros­ti­tu­tie.’

‘Hoe weet je dat?’ vraagt ze.

‘Omdat ik gezien heb hoe je dit jaar gegroeid bent, ster­ker gewor­den in je zelf­ver­trou­wen, je iden­ti­teit bent gaan ont­dek­ken. En omdat je God hebt leren ken­nen. Ga maar gewoon op Hem ver­trou­wen.’

als ze met God gaat, dan zal Hij haar weg lei­den

We bid­den samen. De ver­taal­ster spreekt woor­den uit in het Spaans, waar­uit ik enkel de namen van God, Jezus en de Hei­li­ge Geest her­ken. Maar ik voel de een­heid, en ik voel de tra­nen van een vrouw voor wie de toe­komst kie­zen is uit twee din­gen die ze bei­den is ont­vlucht. Maar dat hoeft niet zo te zijn. Want als ze met God gaat, dan zal Hij haar weg lei­den, en die weg zal niet zijn in de pros­ti­tu­tie en ook niet in de macht van een mis­han­de­len­de man.

Terug… ik bid dat terug bete­kent een hele gro­te stap voor­uit, samen met God.

Vaya con Dios