Opa

Soms gaan de dagen bete­ke­nis­loos voor­bij. Maar er zijn van die dagen die je je leven lang bij je draagt.

Zo’n dag is 13 decem­ber.

Het was zo’n grau­we herfst­dag in de steeds don­ker wor­den­de dagen van advent voor kerst. Door de gro­te ramen van het appar­te­ment waar we woon­den, zag ik de grij­ze jach­ti­ge wol­ken op me afko­men.
Het was de char­me van dat appar­te­ment. Gro­te ramen die langs twee kan­ten uit­ke­ken over het gro­te wij­de kruis­punt, waar we zowel ver­keer van fiet­sen en auto’s, maar ook vlieg­tui­gen kon­den spot­ten, over­ste­ken­de een­den en veel gro­te kas­tan­je­bo­men. Al die ele­men­ten maak­ten dat ik het gevoel kreeg in het cen­trum van de wereld te wonen in plaats van in een bui­ten­wijk van Deur­ne.

Toch zou­den we die mid­dag het ein­de van de tijd in dat appar­te­ment gaan bete­ke­nen. De koop­ak­te voor een huis een paar wij­ken ver­der lag bij de nota­ris en we waren nog maar een hand­te­ke­ning ver­wij­derd van dat huis waar we een nieu­we tijd zou­den gaan begin­nen. Een tijd waar­van ik de juis­te start­da­tum wel­licht al heel snel zou ver­ge­ten.

En toch niet. Negen­tien jaar later her­in­ner ik me deze dag nog steeds. Vier maan­den zwan­ger en de twee jari­ge peu­ter net in haar jas en schoe­nen gehol­pen, staan we op punt te ver­trek­ken naar de nota­ris als ook nog de (vas­te) tele­foon over­gaat. Het is geen feest­nieuws, maar het nieuws dat opa over­le­den is. Zomaar, onver­wacht… Een week eer­der had hij me nog laten weten hoe hij uit­keek naar de geboor­te van zijn ach­ter­klein­zoon. ‘Opa, dat duurt nog vijf maan­den en nu bent u er niet meer…’. De opa die je hele leven bij je had gehoord, die er met de kerst­da­gen zou zijn, die van je hield, onvoor­waar­de­lijk, …

Ik luis­ter­de maar half naar de woor­den van de nota­ris die de akte met ons door­nam. ‘Hebt u nog vra­gen?’, vroeg hij mij van­uit de ver­te. ‘Nee’, dacht ik meer dan dat ik het zei. Opeens was het niet meer belang­rijk. Dat huis, het zou wel in orde komen. Mijn gedach­ten waren bij opa, bij wie hij was, bij wat hij belang­rijk vond. En ik mis­te hem. Op deze dag. En daar­na. Hij was er niet meer.

Toch is hij er nog elke dag een beet­je. Op mijn bureau staat zijn foto met een tekst uit het bij­bel­boek Spreu­ken: ‘Laten lief­de en trouw je nooit ver­la­ten, bind ze om je hals, schrijf ze in je hart. Dan zul je gene­gen­heid onder­vin­den, waar­de­ring zul je krij­gen, van God en men­sen. Wees niet eigen­wijs, heb ont­zag voor de Heer en ga het kwaad uit de weg, Het zal je goed­doen, het is als een bal­sem op een wond, het zal je pij­nen ver­zach­ten. (Spreu­ken 3: 3 – 8)

In deze dagen, opnieuw de don­ke­re dagen voor kerst zijn er vra­gen in mijn leven. De zoek­tocht naar een huis voor een nieu­we fase samen met mijn jong­vol­was­se­nen. Van­uit mijn oog­hoek zie ik opa’s foto. Als­of hij me aan­spreekt en zegt: ‘Hier gaat het om klein­doch­ter. Om die lief­de en trouw. God ziet het, de men­sen zul­len het zien. En al de rest… al die vra­gen, dat komt gewoon wel goed. Zoals altijd.’