Haar Offer

Ze werkt al 30 jaar in de pros­ti­tu­tie. Jaren­lang in het Afri­kaan­se land waar ze gebo­ren werd en bij­na 20 jaar in West-Euro­pa. Ze is een paar jaar ouder dan ikzelf en in mijn hoofd maak ik de reken­som hoe jong we geweest moe­ten zijn toen zij al in de pros­ti­tu­tie werk­te en ik gewoon in de school­ban­ken zat, dro­mend wel­ke stu­die ik zou gaan doen.

Als 17-jari­ge tie­ner­moe­der zag ze geen ande­re moge­lijk­heid om goed voor haar kind te zor­gen dan door dit werk te doen. Haar zoon­tje was de moti­va­tie om hard te wer­ken, en ooit zou er wel een tijd komen dat het tij zou keren en ze anders zou gaan leven. Niet lang daar­na werd haar doch­ter­tje gebo­ren, en nog wat later kreeg ze de zorg voor de twee­ling­doch­ters van haar plots over­le­den broer op zich. Toen ook haar ouders hulp nodig had­den, was zij dege­ne met het meest sta­bie­le inko­men en werd de moti­va­tie om hard te wer­ken voor haar gelief­den alleen maar gro­ter. Het was geen vraag of ze dit zou doen, ze deed het gewoon.

Ze dacht niet aan zich­zelf. Ze dacht aan haar kin­de­ren en haar ouders. Nie­mand van hen zou iets te kort komen, als zij dat kon voor­ko­men.

Een aan­tal jaar gele­den kreeg ze een van de straat­wer­kers van Cherut in haar raam in het Schip­pers­kwar­tier op bezoek. Een kor­te bab­bel, een teken dat ze werd gezien als iemand die er toe doet en een kaartje met ons tele­foon­num­mer. Meer niet. Tot nu. Het kaartje had ze bewaard en het num­mer klop­te nog.

‘Doe jij nog altijd dat werk in dat huis daar?’ vraagt ze via dat tele­foon­num­mer aan mijn col­le­ga.  Een afspraak wordt gemaakt en van­daag zit ze bij mij. Met de mede­de­ling:

‘Ik wil stop­pen met de pros­ti­tu­tie. Ik wil ander werk. ’

Jaren­lang offers bren­gen uit lief­de en zo ten kos­te van zich­zelf.

We krij­gen een gesprek en ze ver­telt me waar­om ze werk­te in de pros­ti­tu­tie.

‘Maar nu’, zegt ze, ‘is alles anders.’

‘Mijn zoon en zijn vrouw zor­gen voor zich­zelf. Mijn doch­ter heeft een baan en mijn ouders heb­ben een pen­si­oen­tje. Nu is het tijd voor mij. Nu wil ik iets gaan doen wat ik zelf leuk vind en voor mezelf gaan zor­gen.’

Er glin­stert een traan. Het is tijd… Jaren­lang offers bren­gen uit lief­de en zo ten kos­te van zich­zelf. Het dringt nog niet eens tot haar door wat het met haar zelf alle­maal gedaan heeft. Wat hoop ik dat haar kin­de­ren haar hart zien en haar dank­baar zijn voor wat zij opge­of­ferd heeft.

Onder­tus­sen werkt ze steeds min­der ach­ter de ramen. Ze pro­beert van haar cre­a­tie­ve pas­sie haar werk te gaan maken, aan­ge­vuld met schoon­maak­werk. Omscha­ke­len van deze job naar een gewo­ne job is niet zomaar iets. Stop­pen met het werk in de pros­ti­tu­tie zal een emo­ti­o­ne­le en fysie­ke rol­ler­coas­ter in gang zet­ten. Ik weet niet of ze daar aan toe is.

Res­pect voor wie zij is en wat ze heeft opge­of­ferd voor ande­ren van­uit haar hart.

Mijn wens is om naast haar te staan. Er voor haar te zijn. Mee te zoe­ken naar een sta­bi­li­teit bui­ten de pros­ti­tu­tie. En dit met heel veel res­pect. Res­pect voor wie zij is en wat ze heeft opge­of­ferd voor ande­ren van­uit haar hart.