Eindejaarsboodschap(-pen)

‘Mada­me!’
Ter­wijl ik rede­lijk gehaast de straat over­steek om net voor de lunch nog even brood te gaan halen, houdt een vrouw­tje me mid­den op de weg tegen. Ik schat haar ouder in dan ze later blijkt te zijn, maar wel­licht heeft het ver­haal van haar leven er veel mee te maken. Ze duwt een bord­je onder mijn neus waar­op staat dat ze geen eten heeft, haar doch­ter ziek is en haar man gesneu­veld is in een oor­log ergens.
Ik zie haar en tege­lijk zie ik in mijn oog­hoek ook de bus aan­ko­men van de ene kant en twee fiet­sers van de ande­re kant en dat ter­wijl wij samen mid­den op de weg staan en ik door haar aan mijn arm word tegen­ge­hou­den om ver­der te gaan.
‘Kom mee!’, zeg ik en ik trek haar vei­lig het voet­pad op. Ik voel in mijn zak, maar weet al dat ik geen ‘rot­te frank’ op zak heb en pro­beer haar dat in mijn bes­te niet- Neder­lands uit te leg­gen, nog uit­zoe­kend wel­ke taal zij begrijpt. Ze blijkt wat Frans te ver­staan. Alhoe­wel. Of het nu aan mijn Frans of aan haar Frans ligt, weet ik niet, maar niet veel later wan­de­len we rich­ting de super­markt ter­wijl ze als een oude beken­de vrien­din haar arm in de mij­ne gesto­ken heeft. Ze heeft niet begre­pen of niet wil­len begrij­pen dat ik geen geld wil­de geven.

Onder­weg ver­telt ze haar ver­haal. Ik betrap mezelf erop dat ik haar niet geloof, dat ik mijn hand angst­val­lig over mijn gsm met bank­kaart houd en er reke­ning mee hou dat zij mij afleidt, zodat iemand anders zomaar mijn spul­len uit mijn jas­zak kan gris­sen.
Bij de super­markt pro­beer ik haar nog een keer van mij af te slaan. Met woor­den wel te ver­staan. Ik bied aan dat ik wel wat brood­jes en beleg zal halen zodat ze eten heeft voor deze dag, maar weer doet ze of ze me niet begrijpt, ze gaat mee naar bin­nen, neemt een kar­re­tje en enke­le dis­cus­sies later reken ik voor haar een bood­schap­pen­tas vol etens­wa­ren af.

‘Hoe ben ik hier nu weer in terecht­ge­ko­men?’ vraag ik me de hele tijd af. Ik heb dan wel ver­lof, maar ik werk anders dage­lijks met men­sen die het moei­lijk heb­ben en die ik moet aan­le­ren dat ech­te hulp niet is dat iemand een hele kar vol bood­schap­pen betaalt, hoe­wel dat heus wel eens gegund is. Hoe­wel ik tij­dens de ron­de door de win­kel al een aan­tal keer een luxe­pro­duct weer uit de kar gehaald heb, is de afre­ke­ning toch nog best hoog en ze ziet aan mijn gezicht dat ik dit eigen­lijk niet van plan was geweest.

‘Ik zal een kaars­je voor je bran­den in de egli­se’, zegt ze, als­of ze daar­mee pro­beert iets goed te maken. En ook voor jouw man. Ik kijk haar een beet­je boos aan. Ze gaat er gewoon van­uit dat ik heb wat zij niet heeft. Haar man is dood, maar ze kent mijn ver­haal niet. Ter­wijl ze ook niet weet of ik het geld voor deze bood­schap­pen zo op het ein­de van de maand wel over had.
Ter­wijl ik naar huis ga, met mijn eigen bood­schap­pen, pro­beer ik mijn gevoe­lens te orde­nen en kwijt te raken met een zucht naar de hemel. En dan weet ik het opeens: Het is haar ver­ant­woor­de­lijk­heid als ze mij bedro­gen heeft. Als.… En het is mijn ver­ant­woor­de­lijk­heid om dit los te laten. Om maar gewoon te gelo­ven dat ze eer­lijk was. In ieder geval heeft ze voor van­daag (en eigen­lijk voor een aan­tal dagen) te eten.

Ik pas­seer een kapel waar kaars­jes bran­den en vraag me dan toch stie­kem af of zij er een­tje voor mij heeft aan­ge­sto­ken of dat ze me met een tas vol bood­schap­pen al weer ver­ge­ten is.

Met een bewust geslo­ten gezicht pas­seer ik een ande­re bede­la­res. Ze kan mij niet aan­spre­ken. Ter­wijl ik bid dat er iemand langs­komt die net zo gek is als ik om voor haar een tas vol spul­len te beta­len. Als ik in haar plaats was, zou ik dat gewel­dig vin­den.

Moest u zich aan het ein­de van dit ver­haal zor­gen maken: ik heb niets min­der te eten gehad door deze actie, heb er weer een ver­haal bij en denk steeds posi­tie­ver over deze dame. Ze zal wel een geschie­de­nis heb­ben die ervoor zorgt dat ze op deze pas­sief agres­sie­ve manier aan eten pro­beert te gera­ken. En ik hoop dat zij en haar kin­de­ren goed gege­ten heb­ben die dag.