Dochter

“Wat zou je voor je doch­ter doen?”

Van­waar kwam die vraag opeens? Als­of hij let­ter­lijk door iemand aan me gesteld werd. God…? 

De vraag kwam nadat ik al een paar tele­foon­tjes had gekre­gen van een jon­ge cli­ën­te, die in een situ­a­tie terecht­ge­ko­men was waar ze niet meer kon blij­ven. Wat men­sen om haar heen al lang zagen, zag ze nu zelf. De steun van haar vader, die haar aan­moe­dig­de om de rela­tie waar­in ze niet vrij kon zijn te ver­la­ten en te zor­gen dat ze vei­lig was, moe­dig­de haar aan om een keu­ze te maken die moe­dig maar ook heel pijn­lijk was.

Kom me halen als­je­blieft…, smeek­te ze. Ik zag mijn hele plan­ning voor mijn ogen voor­bij­ko­men en wist dat het hele­maal anders zou gaan lopen. Den­kend aan mijn kin­de­ren, bood­schap­pen, het week­end voor de deur, nog eens mijn kin­de­ren, hoop­te ik dat niet ik dege­ne zou zijn die dit er tus­sen­door moest gaan doen. En voor­al mijn eigen kin­de­ren zijn de reden om gren­zen te trek­ken aan wat ik wel of niet kan doen.

Wat zou je voor je eigen doch­ter doen?

Wat zou je voor je eigen doch­ter doen?, klonk het door mijn hoofd. Ik zou hele­maal niet naden­ken over mijn plan­ning. Ik zou alles laten lig­gen, en ieder­een zijn eigen zaken laten oplos­sen, alles laten val­len en gaan. Haar eruit halen. Ik sprak het niet hard­op uit, maar de woor­den klon­ken als ant­woord door mijn hoofd: Doe dat dan voor dit meis­je!

Ik wist het wel. Ik moet dit doen. Ik had al wat hulp­kre­ten naar team­ge­no­ten gestuurd en steun gekre­gen. Bid­den­de hand­jes en advies, mee­den­ken. Maar ik wist dat ik het moest doen. Een poging nog om een col­le­ga te over­ha­len haar afspraak af te zeg­gen en mee te gaan, mocht niet baten. 

‘Me the most’, roept ze. ‘Mos­terd’, zeg ik.

Voor ik haar ophaal, ga ik nog even naar huis. Hey mama, hoor ik mijn doch­ter op de trap. Ik ver­tel haar snel dat ik weer weg moet en ook de reden. Wees voor­zich­tig mama, zegt ze, en, houd je gsm aan. Ik glim­lach. Meest­al zeg ik dat tegen haar. Met mijn jas aan en mijn gsm in mijn zak, wil ik ver­trek­ken. Me the most, roept ze. Mos­terd, zeg ik. Onze manier om te zeg­gen dat we elkaar graag zien. Ont­staan toen ze nog klein was en nu ze vol­op in het stu­den­ten­le­ven­tje zit, zegt ze dit nog steeds. Op naar dat ande­re meis­je met de woor­den van mijn doch­ter nog in mijn hoofd. Wat zou je voor je eigen doch­ter doen? Doe dat voor haar.

Doe dat dan voor dit meis­je!

Ze gaat me aan het hart, dit meis­je. Ze is niet veel ouder dan mijn doch­ter en zegt me vaak genoeg dat ik haar twee­de moe­der ben. Als ik met mijn auto voor haar deur sta, tref ik een meis­je in tra­nen met drie kof­fers waar ze zelf in zou pas­sen in het por­tiek van haar appar­te­ments­ge­bouw. De sleu­tel had ze niet eens mee geno­men. Zo over­tuigd dat ze daar nooit meer terug naar bin­nen zou gaan. Een­maal in de auto kijkt ze me aan. Een klein hart­ver­scheu­rend meis­je stort zich in mijn armen en vraagt me om haar niet alleen te laten.

Voor­zich­tig rijd ik weg in de rich­ting van de vei­li­ge plaats waar ik haar naar toe zou bren­gen. Haar voor­be­rei­dend op de komen­de dagen. Ik pas­seer de wijk waar ik zelf woon en als ik voor het rode licht sta, slaat de twij­fel toe. Naast me zit een meis­je dat aan mij vraagt haar niet alleen te laten. Een 20 jarig een­zaam meis­je dat mij haar moe­der noemt. Als ik links­af zou slaan, sta ik bij­na voor mijn huis. Voor de tij­de­lij­ke opvang­plaats moet ik recht­door en 15 km ver­der zijn.

Wat zou je voor je doch­ter doen? Ik bid: Wat moet ik doen? — Je weet het.

Zou je met mij mee naar huis wil­len? vraag ik zacht. Het licht staat nog steeds op rood. Ja! Een zucht van opluch­ting naast me. Bij groen licht slaan we links­af. Bij gro­te uit­zon­de­ring is er par­keer­plaats voor de deur. Ter­wijl we uit­stap­pen, wil mijn doch­ter net op de fiets stap­pen. Spon­taan begroet ze mijn gas­te. Als­of het heel nor­maal is dat er een behuild meis­je met je moe­der mee komt. Ik ben zo terug mama, ter­wijl ze op de fiets springt. 

Even later drin­ken we samen thee. Mijn doch­ter, het meis­je en ik. Het hui­len­de meis­je komt lang­zaam tot rust. En gaat naden­ken.

Ik wil graag naar huis. Ik had het al aan­ge­voeld. Hoe­wel ik niet weet of het een struc­tu­reel goed idee is, weet ik dat ik haar moet laten gaan. Het moet haar keu­ze zijn en niet die van mij. Anders kan ik haar niet hel­pen. Na nog een tijd­je pra­ten, haar laten genie­ten van ons gezin waar­in de gewo­ne din­gen gebeu­ren, kin­de­ren die thuis­ko­men uit school, de tele­foon die gaat, ver­ha­len over de dag, klei­ne dis­cus­sie en lief­de­vol­le kop­jes thee, besluit ze dat ze haar man een nieu­we kans wil geven. Maar, zegt ze, nu weet ik dat ik nog een thuis heb. Voor als het nodig is.

Ik breng haar terug. De kof­fers staan nog in de auto. De vra­gen­de blik van mijn doch­ter beant­woord ik met een een tegen­blik—Ik leg het straks wel uit, bete­kent dat. Me the most, roep ik. Mos­terd, denk ik te horen.

Zou ik dit voor mijn doch­ter doen? Haar terug­bren­gen? Zo ver ben ik nog niet in mijn den­ken en het los­la­ten, maar voor dit meis­je doe ik het wel.

‘Love you’, zegt ze. ‘Me too’, zeg ik. 

Na de intens emo­ti­o­ne­le dag zet ik het meis­je met al haar tas­sen terug af in het por­tiek waar ik haar eer­der die dag opge­haald heb. Love you, zegt ze. Me too, zeg ik. 

Onder­weg naar huis pas­seer ik de fri­tuur. Mijn kin­de­ren moe­ten nog eten. Ook nog even een win­kel bin­nen voor een paar ver­ge­ten bood­schap­pen. Mijn gsm gaat. Waar blijf je mama? Mijn doch­ter, onge­rust dat ik in een moei­lij­ke situ­a­tie beland ben en niet wetend dat ik onder­tus­sen al voor avond­eten gezorgd heb. Ik zoek nog even naar de may­o­nai­se en dan ben ik bij­na thuis. Me the most…, zegt ze. Mos­terd, zeg ik, met een pot may­o­nai­se in mijn han­den.