Corona-beelden – 1

Ze heeft veel gezich­ten. Gezich­ten van men­sen die onbe­zorgd gin­gen ski­ën , gezich­ten van zie­ken die als gevolg van een onder­lig­gen­de kwets­baar­heid dood­ziek op de Inten­sie­ve zor­gen terecht­kwa­men en daar­na maan­den­lan­ge reva­li­da­tie voor de kie­zen kre­gen. Gezich­ten van dok­ters die met hun teams hele afde­lin­gen reor­ga­ni­seer­den en onver­moei­baar door­gin­gen met vech­ten voor elk leven dat in hun han­den kwam. Gezich­ten van viro­lo­gen, experts om ons hier door­heen te lood­sen. Gezich­ten van poli­ti­ci, maar ook van post­bo­des, cais­sie­res en die ene vrien­din, sales mana­ger in een bedrijf dat o.a. des­in­fec­te­ren­de hand­gels ver­koopt aan pro­fes­si­o­nals.

Op mijn pad tij­dens Coro­na zag ik ook ande­re gezich­ten. Gezich­ten die niet op de tele­vi­sie kwa­men, niet gere­kend wor­den tot de coro­na-hel­den, gezich­ten van de ande­re kant van Coro­na. Gezich­ten die ik tegen­kwam op straat, waar we opeens met een boog om elkaar heen moesten gaan. Gezich­ten tij­dens de fiets­toch­ten of wan­de­lin­gen in het park tij­dens de beweeg­ses­sies die ons wer­den aan­ge­ra­den. Gezich­ten die een ander ver­haal ver­tel­den. Gezich­ten die ik als ik foto­graaf zou zijn, of schil­der, op beeld zou vast­leg­gen omdat ze spre­ken zon­der dat ze pra­ten.

Coro­na, we leer­den je ken­nen als gena­de­loos. Maar je leer­de me ande­re gezich­ten te zien. Gezich­ten die mij een beeld gaven bij Coro­na. Gezich­ten die ik zag, of die ik me voor­stel­de, als ik iemand sprak. Enke­len leg­de ik vast op beeld. Niet als foto­graaf of kunst­schil­der, maar als schrij­ver.

Coro­na­beel­den 2020

18 maart 2020 om 8.30u

Om 12 u gaat de samen­le­ving in lock­down. Alleen alles wat essen­ti­eel is, zal open­blij­ven en dit gepaard gaan­de met de nodi­ge maat­re­ge­len, maar voor de rest gaat de samen­le­ving op slot. De scho­len, de sport­clubs, de bedrij­ven, de niet-essen­ti­ë­le win­kels, het zwem­bad, de ker­ken en mos­kee­ën, de cafe’s, de musea en con­cert­za­len, alles gaat dicht.

Ook voor mij ver­an­dert de wereld. En die och­tend rijd ik voor het laatst in heel veel weken naar mijn werk. Tele­werk wordt de norm, maar een aan­tal zaken die­nen nog afge­han­deld te wor­den. Ik rij door de stil­le stra­ten van de stad. De nor­ma­le bedrij­vig­heid van een stad die wak­ker wordt, is er niet. De zon schijnt stra­lend over de stra­ten en gebou­wen en onder­tus­sen hoor ik op de auto­ra­dio dat de pre­sen­ta­tor van Kla­ra van­uit zijn kot pre­sen­teert met prach­tig uit­zicht op het Eiland­je in Ant­wer­pen.

En dan zie ik haar. Chris­ti­ne. Als een stand­beeld zit ze op haar rol­la­tor dood­stil voor zich uit te sta­ren. Het is een aan­doen­lijk beeld. De stil­le hou­ding en sta­ren­de ogen, maken mij nieuws­gie­rig naar wat ze denkt. Ook voor haar is de wereld van de een op de ande­re dag ver­an­derd. Alles om haar heen is stil­ge­val­len. Op ande­re momen­ten, meer­de­re keren per week zag ik haar op haar wan­de­lin­gen door de wijk, waar­bij ze stop­te bij de ver­schil­len­de kof­fie­bars en café’s, hier voor een kof­fie­tje, daar voor een pin­tje, maar altijd voor het con­tact. Het con­tact met het per­so­neel in de hore­ca of de super­markt. En vaak was een lach of een ‘hoe is t Chris­ti­ne?’ genoeg voor haar om terug te lachen.

En nu zit ze hier. Hele­maal alleen. Op haar rol­la­tor. Haar kunst­been steunt op de grond en haar goe­de been hangt .

Eer­der toe­val­lig kijkt ze mijn kant op en ik steek spon­taan mijn hand naar haar op en lach. Het sta­ren­de, stuur­se gezicht klaart op. Ze lacht terug.

Het beeld van de vrouw op haar rol­la­tor voor zich uit sta­rend in een lege straat in haar anders brui­sen­de volks­wijk is een beeld dat me de hele lock­down­pe­ri­o­de bij­blijft. Een gezicht van Coro­na.

Ik vraag me vaak af hoe het met haar gaat. Zou ze het red­den nu ze in haar kot moet blij­ven en als ze bui­ten komt, niet meer kan doen dan een wan­de­lin­ge­tje zon­der tus­sen­stops voor een kof­fie­tje of een pin­tje? Ziet ze nu alleen nog de kas­sier­ster van de super­markt en mis­schien af en toe de dok­ter? Wat hoop ik dat het goed met haar gaat.