Child of God

Kan ik je even bel­len met niet zulk fijn nieuws? Een bericht­je dat ik op mijn vrije dag van een col­le­ga krijg. Ik krijg te horen dat een van onze meis­jes na meer dan een jaar onder onze zorg plot­se­ling ver­trok­ken is met bestem­ming terug naar haar pooi­er en ver­le­den.

Het bericht komt hard bij me bin­nen. In het jaar dat ze bij ons is, heb ik haar leren ken­nen. Van iemand die ik hele­maal niet kon plaat­sen tot iemand voor wie ik res­pect en vriend­schap voel­de. Ook een vrouw zoals ik, die met val­len en opstaan in het leven had gestaan, voor haar kin­de­ren zorg­de en bin­nen haar moge­lijk­he­den keu­zes had gemaakt.

Het ver­le­den was nooit mild voor haar geweest. Het gezin waar­in ze opgroei­de was dysfunc­ti­o­neel en haar gro­te lief­de bleek een cri­mi­neel met ban­den in het pros­ti­tu­tie­mi­li­eu.

In het jaar dat ze bij ons is, zien we haar vech­ten. Vech­ten met zich­zelf, met de pijn, met de rea­li­teit en met God. En we zien haar zich steeds meer over­ge­ven, los­la­ten, toe­ver­trou­wen aan God. Meer en meer gaat ze zien wie ze mag zijn als God de con­tro­le geeft over haar leven, in plaats van de pooi­er en stap voor stap gaat ze die vrij­heid in.

Ze was er nog niet klaar voor. De ont­moe­ting met de ver­vroegd uit de gevan­ge­nis vrij­ge­ko­men pooi­er was te vroeg en ze kon geen nee zeg­gen. Ze ging met hem mee. Het deed mij, samen met ons hele team, pijn haar los te laten. Maar we kon­den dit doen in de weten­schap dat God haar niet los­laat. Dat Hij zijn werk in haar begon­nen is.

I’m no lon­ger sla­ve to fear, I am a child of God.

In mijn hart geloof ik dat ze terug­komt. Dat ze teveel gezien heeft van een ander leven, zon­der pros­ti­tu­tie. En dat ze God heeft leren ken­nen die echt van haar houdt.

Ik zie nog voor me hoe ze ooit het lied zong: ‘I’m no lon­ger sla­ve to fear, I am a child of God.’ Een kind van God dat weer weg­ge­lo­pen is. Maar God de Vader, die loopt niet weg … die wacht haar op. Tot ze weer terug komt.

Ik kan er alleen maar voor bid­den.